Quaestiones super Priora Analytica Aristotelis

Radulphus Brito and edited by Gordon Wilson

Regular price €120.00 (including 6% VAT) Sale

Text edition - hardback

VIEW Text edition - ebook
The history of logic and its development during the medieval period.

Radulphus Brito’s Quaestiones super Priora Analytica Aristotelis is a major work written in the early 1300s which treated Aristotle’s text devoted to the theory of the syllogism. Brito, perhaps one of the most influential medieval thinkers known as the Modistae, examines both categorical and hypothetical syllogisms. In his text, based on six known manuscripts which are complete or nearly complete, Brito was critical of many of the theories of his contemporary, Simon of Faversham. It should also be mentioned that Brito edited his work several times. There are at least two versions which indicate Brito returned to this material during his long career at the university in Paris. This volume is the first critical text edition of Brito’s Quaestiones super Priora Analytica Aristotelis and will therefore be of great interest to those studying the history of logic and its development during the medieval period.
 
This publication is GPRC-labeled (Guaranteed Peer-Reviewed Content). 
CONTENTS
FOREWORD

CRITICAL STUDY
THE EDITIONS AND MANUSCRIPTS
A. the editions
B. the manuscripts
THE AUTHORSHIP AND DATE
THE MANUSCRIPT TRADITION
A. THE QUESTIONS CONTAINED IN THE MANUSCRIPT
1. The Redactio communis and the redactio parisiensis
2. A Possible Intermediate Third Redaction
B. THE COMMON AND UNIQUE ACCIDENTS
1. The Common Readings of the redactio communis and the Unique Readings in Paris, BnF. lat. 14705
2. The Common Readings of Osimo, Bibl. Campana, 39 and Paris, BnF. lat.14705
3. The Common Readings of Osimo, Bibl. Campana, 39, Paris, BnF. lat. 14705 and Venezia, Bibl. S. Marco, lat., VI, 150 (X.39)
4. A Historical Development of the Manuscript Models
C. PRINCIPLES OF THE EDITION
D. BRITO'S SOURCES
TECHNIQUE OF THE EDITION
STEMMA CODICUM
SYMBOLS
ABBREVIATIONS
SIGLA CODICUM

QUAESTIONES SUPER LIBROS PRIORUM ANALYTICORUM ARISTOTELIS
LIBER I
Prooemium
Q. 1. Utrum de syllogismo possit esse scientia.
Q. 2. Utrum syllogismus simpliciter sit subiectum in ista scientia.
Q. 3. Utrum scientia libri Priorum sit inventiva vel iudicativa.
Q. 4. Utrum dici de omni sit condicio subiecti vel praedicati.
Q. 5. Utrum conversio sit possibilis.
Q. 6. Utrum conversio sit species argumentationis.
Q. 7. Utrum termini maneant idem in convertente et conversa.
Q. 8. Utrum conversio sit passio terminorum vel propositionum.
Q. 9. Utrum negatio praecedens terminum communem neget ipsum pro quolibet supposito.
Q. 10. Utrum universalis negativa de inesse convertatur simpliciter.
(redactio communis).
(redactio Parisiensis).
Q. 11. Utrum universalis affirmativa de inesse convertatur in particularem affirmativam; et utrum particularis affirmativa
convertatur in particularem affirmativam.
Q. 12. Utrum ista propositio sit vera ‘aliquis homo est species.’
Q. 13. Utrum particularis negativa de inesse convertatur simpliciter.
Q. 14. Utrum universalis negativa de necessario convertatur simpliciter.
Q. 15. Utrum sit aliqua propositio necessaria per accidens.
Q. 16. Utrum sequatur ‘non de necessitate quoddam B est A, ergo non de necessitate quoddam est B.’
Q. 17. Utrum ista propositio sit vera ‘omne grammaticum de necessitate est homo.’
Q. 18. Utrum possibile dicatur per unam rationem de necessario et non necessario.
Q. 19. Utrum universalis negativa de contingenti pro possibili convertatur simpliciter.
Q. 20. Utrum universalis negativa de contingenti ad utrumlibet convertatur simpliciter.
Q. 21. Utrum particularis negativa de contingenti ad utrumlibet convertatur simpliciter.
Q. 22. Utrum particularis affirmativa de contingenti ad utrumlibet convertatur simpliciter.
Q. 23. Utrum sequatur ‘non contingit ad utrumlibet aliquod B esse A, ergo non contingit ad utrumlibet aliquod esse B.’
Q. 24. Utrum dicendo ‘B contingit non esse A,’ negatio praecedens praedicatum removeat ipsum pro quolibet supposito a subiecto.
Q. 25. Utrum sint tantum tres figurae syllogismorum.
Q. 26. Utrum ex ambabus negativis in aliqua figura fiat syllogismus.
Q. 27. Utrum ex ambabus particularibus sequatur aliquid.
Q. 28. Utrum ex maiore particulari in prima figura sequatur aliquid; utrum ex minore negativa in eadem prima sequatur
aliquid.
Q. 29. Utrum in secunda et in tertia figura sit aliquis syllogismus in actu.
Q. 30. Utrum syllogismus expositorius sit bonus syllogismus.
Q. 31. Utrum singularis negativa habeat converti.
Q. 32. Utrum haec sint verae: quod in secunda figura, si maior sit universalis affirmativa vel negativa et minor particularis eiusdem qualitatis cum maiore compatiens secum suam subcontrariam, non sequitur aliqua conclusio; et quod in tertia figura, si maior sit universalis affirmativa et minor particularis negativa, vel si ambae sint negativae ita quod maior sit universalis et minor particularis compatiens secum suam subcontrariam, non sequitur aliqua conclusio.
Q. 33. Utrum ad habendum contradictionem in modalibus oporteat praeponere negationem figurae et modo.
Q. 34. Utrum ex ambabus de necessario sequatur conclusio de necessario in primo modo primae figurae.
Q. 35. Utrum mixtio sit possibilis in syllogismis; et utrum syllogismus in quo fit mixtio ex una de inesse et alia de
necessario sit utilis.
Q. 36. Utrum ex maiore de necessario et minore de inesse in prima figura sequatur conclusio de necessario.
Q. 37. Utrum maiore existente de necessario et minore de inesse ut nunc sequatur conclusio de necessario.
Q. 38. Utrum maiore existente de necessario et minore de inesse ut nunc sequatur conclusio de inesse.
Q. 39. Utrum ex maiore existente de inesse simpliciter et minore de necessario in prima figura sequatur conclusio de
necessario.
Q. 40. Utrum maiore existente universali affirmativa de inesse et minore universali negativa de necessario sequatur conclusio de necessario in secunda figura; et utrum maiore vel minore universali affirmativa de necessario et altera negativa de inesse sequatur conclusio de necessario in tertia figura.
Q. 41. Utrum in quarto secundae figurae valeat mixtio ad conclusionem de necessario, supposito quod maior sit
universalis affirmativa de inesse et minor particularis negativa de necessario.
Q. 42. Utrum definitio contingentis sit bene assignata.
Q. 43. Utrum propositiones de contingenti ad utrumlibet convertantur per oppositam qualitatem.
Q. 44. Utrum ad veritatem istius propositionis, ‘de necessario homo canescit,’ exigatur entitas extremorum.
Q. 45. Utrum ‘quod contingit esse contingit esse A’ et ‘quod est actu Bcontingit esse A’ sint diversae causae veritatis istius propositionis ‘B contingit esse A’ vel sint diversi sensus multiplicitatis.
Q. 46. Utrum praedicatum possit restringere subiectum vel etiam ampliare.
Q. 47. Utrum terminus communis secundum unam rationem et aequaliter se habeat ad supposita in actu et in potentia sive ad supposita praesentia, praeterita, et futura.
Q. 48. Utrum ex ambabus de contingenti sequatur conclusio.
Q. 49. Utrum maiore de contingenti et minore de inesse in prima figura sequatur conclusio de contingenti.
Q. 50. Utrum maiore de inesse et minore de contingenti sequatur conclusio de contingenti.
Q. 51. Utrum maiore de inesse et minore de contingenti ad utrumlibet sequatur conclusio de contingenti ad utrumlibet
in modo affirmativo.
Q. 52. Utrum ex maiore negativa de inesse simpliciter et minore de contingenti sequatur conclusio de inesse.
Q. 53. Utrum ex maiore de contingenti et minore de necessario sequatur conclusio de contingenti.
Q. 54. Utrum maiore de necessario et minore de contingenti sequatur conclusio de contingenti.
Q. 55. Utrum maiore affirmativa de necessario et minore de contingenti sequatur conclusio de inesse; utrum maiore de
necessario negativa et minore de contingenti sequatur conclusio de inesse.
Q. 56. Utrum ex ambabus de contingenti in secunda figura sequatur conclusio de contingenti.
Q. 57. Utrum hoc sit verum quod quaedam sunt quae de nullo alio praedicantur, sicut sunt individua.
Q. 58. Utrum termino singulari possit addi signum universale.
Q. 59. Utrum signum universale possit addi praedicato.
Q. 60. Utrum quod ad concludendum universalem affirmativam oportet inspicere ad consequens subiecti et antecedens
praedicati sit verum.
Q. 61. Utrum ista ‘contingit aliquod sanum esse aegrum,’ quae est contradictoria ‘de necessitate nullum sanum est aegrum,’ sit vera.
Q. 62. Utrum ista sit vera, ‘homo potest esse asinus.’
Q. 63. Utrum obliquus possit esse subiectum alicuius propositionis.
Q. 64. Utrum syllogismus possit fieri ex obliquis.
Q. 65. Utrum signum universale positum ad obliquum possit distribuere rectum.
Q. 66. Utrum ex maiore in recto et minore in obliquo fiat bonus syllogismus in prima figura.
Q. 67. Utrum maiore in obliquo et minore in recto sequatur conclusio.
Q. 68. Utrum ambabus praemissis in obliquo et duplici recto existente in maiore sequatur conclusio in recto, sicut
dicendo ‘cuius est disciplina hoc est genus; boni est disciplina; ergo bonum est genus.’
Q. 69. Utrum praemissis ambabus existentibus in obliquo sine hoc quod in maiore sint duo recti sit bonus syllogismus, sic arguendo ‘cuius est disciplina eius est genus; boni est disciplina; ergo boni est genus.’
Q. 70. Utrum propositiones in quibus signum universale negativum additur obliquo sint negativae sicut dicendo
‘nullius hominis asinus currit.’
Q. 71. Utrum eodem modo in prima figura contingat syllogizare ex obliquis in propositionibus negativis sicut affirmativis.
Q. 72. Utrum in secunda figura et tertia possit esse syllogismus ex obliquis.
Q. 73. Utrum nota reduplicationis debeat poni ad praedicatum vel ad subiectum.
Q. 74. Utrum reduplicatio dicat causam praedicati in subiecto.
Q. 75. Utrum ad negativam de praedicato finito sequatur affirmativa de praedicato infinito dicendo ‘non est aequale,
ergo est non aequale.’

LIBER II
Q. 1. Utrum omnis syllogismus sit ex hypothesi.
Q. 2. Utrum aliquis syllogismus possit concludere plures conclusiones.
Q. 3. Utrum sumendo sub medio contingat syllogizare in secunda figura.
Q. 4. Utrum quod ex veris non potest syllogizari falsum habeat veritatem.
Q. 5. Utrum ex falsis sequatur conclusio vera.
Q. 6. Utrum syllogismus ex falsis sit bonus syllogismus.
Q. 7. Utrum hoc sit verum: ad idem affirmatum et negatum non sequitur idem.
Q. 8. Utrum syllogismus circularis sit bonus.
Q. 9. Utrum syllogismus circularis pertineat ad demonstratorem vel ad prioristam, vel ad dialecticum, vel ad aliquem alium artificem.
Q. 10. Utrum ‘cui nulli inest B, huic omni inest A; sed C nulli inest B; ergo C omni inest A’ sit bonus syllogismus, et utrum
conversio ‘nullum B est A’ ‘cui nulli inest B, huic omni inest A’ sit bona; et utrum haec conversio, ‘nullum B est A; ergo
cui nulli inest A, huic omni inest B,’ sit possibilis.
Q. 11. Utrum syllogismus conversivus differat a syllogismis aliarum potestatum, scilicet a syllogismo ex falsis et a
syllogismo per impossibile; utrum talis syllogismus sit possibilis; et ad quem artificem spectet consideratio talis
syllogismi.
Q. 12. Utrum syllogismus ad impossibile sit bonus.
Q. 13. Utrum de syllogismo ad impossibile pertineat considerare quantum ad prioristam vel quantum ad dialecticum vel ad demonstratorem.
Q. 14. Utrum universalis affirmativa poterit syllogizari per impossibile in prima figura.
Q. 15. Utrum syllogismus ex oppositis sit bonus.
Q. 16. Utrum syllogismus ex oppositis pertineat ad demonstratorem.
Q. 17. Utrum syllogismus ex oppositis possit fieri in prima figura; et utrum conclusio syllogismi ex oppositis sit possibilis.
Q. 18. Utrum ad prioristam spectet considerare de petitione principii.
Q. 19. Utrum petitio principii peccet contra syllogismum simpliciter.
Q. 20. Utrum debeat in ista scientia determinari de ‘non propter hoc accidere falsum.’
Q. 21. Utrum sit possibile opinari propositionem universalem et ignori suam singularem; utrum aliquis possit opinari duas oppositas praemissas in diversis syllogismis; et utrum aliquis possit opinari duas praemissas unius syllogismi et unam alterius syllogismi.
Q. 22. Utrum fallacia opinionis sit possibilis.

APPENDIX I
QUAESTIONES NOVAE
Q. 1. Utrum syllogismus expositorius sit bonus.
Q. 2. Utrum syllogismus simpliciter habeat probare suam conclusionem.
 
APPENDIX II
QUAESTIONES DUBIAE
Q. 1. Utrum propositio syllogistica sit genus ad propositionem dialecticam et demonstrativam.
Q. 2. Utrum in secunda figura contingat syllogizare ex obliquis.
Q. 3. Utrum duae contradictoriae simul possint esse vera; et utrum ad negativam de praedicato finito sequatur de
praedicato infinito.

TABLES
I. Works Cited by Brito (and by the editor in the apparatus)
II. Onomastic Tables
III. Manuscripts Cited
IV. Quoted Publications

Format: Text edition - hardback

Size: 240 × 160 mm

ISBN: 9789462700864

Publication: December 15, 2016

Series: Ancient and Medieval Philosophy - Series 1 54

Languages: English

Stock item number: 113331

Gordon A. Wilson is professor emeritus at the University of North Carolina. He is the general coordinator of the Leuven edition of the 'Opera omnia' of Henry of Ghent.

Insofar as Brito is generally considered to be one of the leading scholastics of his day, known as the ‘Modistae’, it is obvious that this edition is most significant from both a historical and doctrinal point of view.
Jules Janssens, Tijdschrift voor Filosofie, 80/2018, doi: 10.2143/TVF.80.3.3285689



 
This volume should be warmly welcomed as the first critical edition of a major work by Radulphus Brito (d. 1320), one of the most important logicians of the late thirteenth and early fourteenth centuries, who lectured at the University of Paris between 1296 and 1306.
Paul Thom, Journal of the History of Philosophy, Volume 55, Number 4, October 2017, pp. 729-730
  Journal of the History of Philosophy